நிழலின் தடங்கள்

நிழலின் தடங்கள்

சாம்பல் நிறச்  சாயம் பூசி
வெறிச்சிட்டுக் கிடந்த வானம்
அடர்பனியாய் சாரல்மழையை
தவிட்டின் தூறலாய்
சிந்திக்கொண்டிருக்கிறது
கேசம் கலைந்து கிடைக்கும் 
பரட்டைத்தலைக் காரனைப்போல்
விரித்த தலையை அசைத்து அசைத்து
வீசுகின்ற கூதர்க்காற்றுக்கு
மெல்ல மெல்ல அசைந்தாடி
சிலாகித்துச் சிலிர்க்கின்றன
நிற்கின்ற நெடுமரங்களெல்லாம்
மெல்லியதாய் சாரல் வாங்கி
ஈரமானது  மைதானம்  முழுமைக்கும்
சாரலின்  ஈரம்  வாங்காத
மரத்தடி மண் தரை மட்டும்
எப்போதும்போல் உலர்ந்துபோய்
கௌரவக் காதலுக்காக
காதலனைத் பறிகொடுத்த
காதலியின் மனம்போல்
வெறுமைகாட்டி விரக்தியாய் கிடக்கிறது.
நிழலுக்காய் மரம்மீது
நேசம் கொள்ளும் நான் கூட
சாரல் மீது காதல் கொண்டு
மரத்தடியைப் புறக்கணித்து
பனிப்புகை தூறலின் சாரலில்
என்னைக் கரைத்துக் கொண்டிருக்கின்றேன்.
முன்பு வெயிலின் வெம்மையொளி பட்ட
தரையெல்லாம் சாரலின்  ஈரம்...
நிழலிருந்த தரையெல்லாம்
அதன் தடத்தை நினைவுபடுத்தியபடி
உலர்மண்ணாக காட்சி கொடுக்கிறது ...
ஈர மண்ணின் எல்லை கொண்டு.
கிளர்ந்தெழும் மண் வாசனை நுகர்ந்தபடி
நானில்லாமல் வெறுமையாய் ....